- Bosh sahifa
- Yangiliklar
- ARUZNING MANGU VA OʻLMAS OHANGLARI
ARUZNING MANGU VA OʻLMAS OHANGLARI
Tuygʻular
inson fitratida gʻalayon qilar ekan, qiyofa topmogʻi, bitiklarga aylanmogʻi
uchun oʻziga munosib shakl, ohang talab etadi va ana shu munosib ohanglarga
ingandagina goʻzal, taʼsirli ifoda topadi. Ijod oʻzi yuqqan kishisiga ¬– oʻz
egasiga tinchlik bermas bir neʼmat. Qalbda gʻalayon etib tursa, uni bitmay
turib, xotirjam tortmoqqa imkon yoʻq. Bu gʻalayonlar koʻproq sheʼriy satrlarda
namoyon boʻladi. Shoirlar oʻz hislarini oʻzbek va dunyo sheʼriyatida keng
tarqalgan besh vazndan birida ifoda etadilar. Albatta, bugungi kunda lirikada
barmoq vazni yetakchilik qiladi. Biroq oʻn asrdan ortiq vaqt ichida yaratilgan
katta maʼnaviy xazinamiz – ulkan adabiyotimiz aruz vaznida bitilgani barchaga
maʼlum. Gʻarbni maftun qilgan bu maʼnaviy xazina nafaqat mazmunan, balki
mutanosib ohang salmogʻi jihatdan ham koʻplab ilm ahllarini lol etib kelmoqda.
Mumtoz
sheʼriyatning asosi, poydevori boʻlgan aruz ilmi koʻp asrlik tarixga ega
boʻlgan mukammal va sehrli bir ilmdir. Adabiyotga befarq boʻlmagan har bir
kishi aruz ohanglaridan taʼsirlanadi. Koʻngliga ajib huzur yetadi. Uni
oʻrganmoqqa kirishgan kishi taʼsiridan chiqolmaydi, har bir gʻazalda, har bir
baytda aruzning shirasini, musiqiy jozibasini his etadi. Oʻzining koʻngli
mulkini, oʻz kechinmalarini aruz vaznida havola etishga intiladi.
Mumtoz
adabiyotda aruz ilmining zakiy tadqiqotchisi Nizomiy Aruziy Samarqandiy “Nodir
hikoyatlar” kitobida “Har kimning sheʼr taʼbi mustahkam boʻlib, fikri, soʻzlari
ravonlashsa, u sheʼr ilmini oʻrganishga, aruz oʻqishga kirishadi”, degan edi.
Aruz ilmiga boʻlgan eʼtibor hamma zamonlarda ham yuksak boʻlgan. Buyuk shoir
Alisher Navoiy va Zahiriddin Muhammad Boburdek zabardast mumtoz shoirlarning
badiiy ijod, davlat ishlaridan ortib, aruz toʻgʻrisida ilmiy risolalar ham
yaratishlariga ana shu ehtiyojlar sabab boʻlgan, albatta. Aruz ilmini oʻrganish
bu vaznda yaratilgan katta xazina mumtoz sheʼriyat va dostonchilikni oʻrganish
demakdir. Aruz vaznining xususiyatlari unda yaratilgan asarlar ruhiyatiga ham
singib ketgan boʻladiki, asarning mazmuni ham aruzda tanlangan vaznning
silsilasiga bogʻliq. Shohlar haqidagi dostonlarning mutaqorib vaznida
yozilishini mutaqorib bahrining jangovar ruhga yaqinligi bilan izohlaydilar.
Koʻp yillar mamlakatni boshqargan Husayn Boyqaro bitta vazn – ramali musammani
mahzuf vaznida goʻzal gʻazallar bitgani va devon tartib berganini bilamiz.
Chindan ham, oʻzbek tilida aruz vaznida sheʼrlar bitishda tilimizning fonetik
xususiyatlari taqozosi bilan koʻpincha ramal bahri, yaʼni foilotun rukni
qoʻllanadi. Shoir Erkin Vohidov ham asosan ana shu ruknda gʻazal bitgan.
Birinchi
oʻzbek professori Abdurauf Fitratning ham “Aruz haqida” nomli risola-darslik
yaratishiga ulkan adabiy merosdan bahramandlikka boʻlgan intilish sabab
boʻlganini alohida aytib oʻtish lozim. Demakki, XX asr boshlarida ham ilm
toliblari uchun aruzga oid kitob yaratilishiga ehtiyoj boʻlgan. Fitrat oʻz
kitobida tartib-qoidasi toʻgʻrisida toʻxtalgan vaznlarga Usmon Nosir, Gʻafur
Gʻulom sheʼrlaridan misollar keltirgani, vaznlar uchun misollar topilmaganda esa,
oʻzi baytlar yozib kiritgani va “sanʼatsiz baytlari” uchun uzr soʻragani uning
oʻz davri talabalarining aruzni qanday chuqur oʻrganishini istaganini anglash
mumkin.
Shunisi
ajablanarliki, yosh shoir Usmon Nosirning gʻarb tajribalaridan ilhomlanib
yozgan “Yurak” soneti, ayrim sheʼrlari ham aruzda bitilgan.
Yurak, sensan,
mening sozim,
Tilimni nayga
joʻr etding,
Koʻzimga oyni
berkitding,
Yurak, sensan,
ishqibozim.
Senga tor
keldi bu koʻkrak,
Sevinchim
toshdi qirgʻoqdan,
Tilim
charchar, ajab, gohi,
Seni tarjima
qilmoqdan.
Sonet soʻnggi
satrigacha aruzning hazaji murabbai solim vaznida bitilgan. Birgina ishqiboz
soʻzida ham, ehtimol oʻqilishi bilan bogʻliq soʻz sozlash mavjuddir.
Oʻtgan asrda
adabiyotshunoslarimiz Alibek Rustamov, Anvar Hojiahmedovlarning aruzga oid
darsliklari qanday qimmatli manbalar boʻlganini hammamiz yaxshi bilamiz.
Biroq oʻkinch
bilan aytish mumkinki, juda koʻp sonli ona tili va adabiyot muallimlarimiz aruz
ilmidan bexabarlik nuqtai nazaridan uni maktab oʻquvchisi uchun murakkab sanab,
doimo dasturdan olib tashlashni talab etishadi va maʼlum maʼnoda buning
uddasidan ham chiqqanlar. Natijada maktablarda oʻrganilayotgan mumtoz sheʼriyat
namunalari mazmun jihatdangina haminqadar oʻrganilib, gʻazal va boshqalarning
ohanglari bilan bogʻliq sheʼriy sanʼatlar chetda qolmoqda. Mumtoz sheʼriyat
jozibasi esa, aniqki, yosh avlod qalbiga yetkazilmayotir. Oʻquvchilar Alisher
Navoiydan tortib, Muqimiygacha mumtoz sheʼriyatni xuddi barmoq vaznidagi kabi
oʻrganishmoqda. Ayniqsa, keyingi davrda yozilgan gʻazallar soʻzlari tushunarli
va ravon boʻlgani uchun ham barmoq vaznida yozilgandek oʻqilaveradi. Bugungi
kun oʻquvchisi, hatto koʻpsonli oʻqituvchilarga Erkin Vohidovning “Inson”,
“Oʻzbegim”, “Rashkim” kabi sheʼrlarining gʻazal ekanini aytsangiz, hayron qolishlari
mumkin. Shu maʼnoda har bir sinfdan, yoki olaylik har bir maktabdan sanoqli
boʻlsa ham mumtoz sheʼriyatning aruziy jilolari, uning sirlarini oʻrganishga
saʼy qiladigan yoshlarni yoʻqotib qoʻyayotirmiz.
Ana shunday
bir sharoitda ijod ahli orasida aruzda qalam tebratib kelayotgan zamondoshlar
bor va koʻp ekani juda quvonarlidir. Ular ijodidan saralangan “Gʻazal gʻizoli”
toʻplamining taqdim etilishi ayni muddao va jarohatga malham boʻldi.
Kitobga
jamlangan gʻazallarni mutolaa qilar ekanmiz, tabiiyki, toza tuygʻularning
baytlarga marjondek tizilishi koʻngillarga farah baxsh etadi. Yaxshi tomoni
shundaki, kitob orqali Jamol Kamol, Ismoil Mahmud, Mirzo Kenjabek, Sirojiddin
Sayyid, Xurshida Vahobjon qizi, Dilorom Ergasheva, Shoira Shams, Rustam Mirvohid,
Alisher Muqimov kabi oʻz gʻazaliyotini muxlislarga taqdim etib kelayotgan turli
yoshdagi shoirlardan tashqari, teran ifodalar, betakror topilmalarni aruzda
ifoda etgan koʻplab shoirlar ijodi bilan tanishish mumkin. Gʻazalxonlarimiz
kamtarin, toʻplamlari har yerda koʻrinavermaydigan gʻazalnavislar – Baxtiyor
Nabixon oʻgʻli, Sultonmurod Olim, Tolibjon Roʻziboyev, Sulaymon Haydarov,
Azizbek Hakimov, yosh shoirlar Orifjon Komilov, Alisher Sabriy, Anvar Botir,
Sitora Shomurodova va boshqalarning devonlarini axtarib qolishlari aniq.
Kitobdan oʻrin
olgan Baxtiyorxon Nabixon oʻgʻlining pandona bir gʻazalida:
Men oʻlib bir
kun quchogʻim qoʻmsasang, ey navqiron,
Oʻqibon
bagʻringga bos, sheʼrim quchoq boʻlsin, bolam.
degan baytlar
boʻlsa, yana bir gʻazalida quyidagi chin nasihatlar borki, bu gʻazallarni
farzandlar yod etib yurishlariga shubha yoʻq:
Boʻlsa otang
xona ichra, chiqmagil tom ustiga,
Etmagil rad,
navqiron, yozma alif lom ustiga.
Hurmat et
otangni hatto toʻrdagi boʻsh oʻrnini,
Quyida
oʻltirganing ikrom ikrom ustiga.
Boqiy Mirzoni
kitob doʻkonlarida hamisha romanlarini uchratishimiz mumkin boʻlgan nosir
sifatida taniymiz. Ammo ijodkorning gʻazaliyoti ham ancha koʻrkam ekanini ushbu
toʻplam orqali bilib oldik. Uning quyidagi satrlari ham kishini oʻylantiradi,
yaxshi oʻgit beradi:
Bagʻrikeng
boʻlsang netar, sen ham yasha, men ham yashay,
Hammaga dunyo
yetar, sen ham yasha, men ham yashay.
Qayga
eltgaymiz jahonni bir-birovdan qizgʻonib,
Dun qolur,
bizlar oʻtar, sen ham yasha, men ham yashay.
Hali yosh
boʻlsa-da, mumtoz badiiyat malohatini anglab, uni chin koʻngil bilan mutolaa
etgan va ayrim taqlidohang bitilgan gʻazallardan farqli, oʻzining hech
kimnikiga oʻxshamagan tashbehlarini havola etayotgan shoirlarning ham koʻplari
bilan ushbu bayoz orqali tanishish mumkin. Shundaylardan biri fargʻonalik shoir
Akbarali Mirzayevning “Oʻxshash” radifli gʻazalida insonlarda uchraydigan
norasoliklardan astoydil ranjigan shoirning kuyinishlariga guvoh boʻlasiz:
Shafaqning
otashin rangi dilimning rangiga oʻxshash,
Gʻamim bir kuy
chalar, gʻijjak va nay ohangiga oʻxshash.
Na yigʻlarlar
visol istab, na ishq istar bu bedillar,
Kibr bosgan
yuraklarkim, temirning zangiga oʻxshash.
Chiqarmas
qatra ham koʻzlar, axir koʻzyosh yuvar qalbni,
Yurakmas bu
yuraklar, togʻni mushtdek sangiga oʻxshash...
Shoirning
iztirobli yozgʻirishlari haqli. Shunday odamiylikka oid dardlarni gʻazalga
solmoq ham hammaga nasib emasligini oʻylab, gʻazal davomini, shoirning boshqa
sheʼrlarini oʻqishga tutinasiz beixtiyor.
Samarqandlik
shoira Sitora Shomurodovaning gʻazallari ham oʻziga xos va goʻzal.
Muhabbat bu –
manim ochgan vale yopmas kitobimdir,
Yuzin ifsho
etib avval, keyin pinhon, hijobimdir.
Jununlik
tushdi bu jonga, yurak toʻlmish qaro qonga,
Tasanno aytsam
imkonga, ajab, diydor sarobimdir.
Samarqandlik
yana bir shoir Alisher Sabriyning baytlari ham oʻziga xos boʻlib, kishini
maftun etadi. Shoir bir gʻazalida Abdulla Qodiriy gʻazaliga tazmin bitadi:
Nigoro,
telbalar qilding, gʻaribingni desam aytur,
“Fununi tibda
majnundir kishining kuysa safrosi”.
Bu oʻziga xos
tazmin gʻazal isteʼdodli bir gʻazalnavis yetishib kelayotganidan darak beradi.
Hali u mumtoz janrlarda oʻz aytar soʻzini aytadi, degan yaxshi umid paydo
boʻladi koʻngilda.
Yozuvchilar
uyushmasining “Birinchi kitobim” loyihasida koʻp yillardan beri birinchi marta
aruziy devon chop etildi. “Ulgʻayish” nomi bilan. Uning muallifi Anvar Botir
gʻazallari yanada yaxshiroq mujdalar beradi oʻqiguvchiga. Gʻazallaridan birida
u shunday yozadi:
Yor agar
yonimdasan, bas, yoshlarim koʻzdan ketur,
Bu bilan
beboshu tosh koʻnglum erib, muzdan ketur.
Ketmasin deydi
xayolim, qolsam oldimda olib,
Arzi hol
qilsam demasmu: “Bul gʻarib oʻzdan ketur!”
Albatta, avval
ohang, sheʼriy ritm yaralgan, keyin esa uning ilmi. Yaʼniki, badiiy adabiyotni
aniq qoliplarga, aniq janrlarga solish shartli boʻlib, bu adabiyotni
oʻrganishga xizmat qiladi xolos. Biroq hech bir asar qoidalardan kelib chiqib
yaratilmaydi. Shu maʼnoda bugun “foilotun”, “mafoiylun” deya arab tilidagi
“faala” harakat feʼlining boʻgʻinlar sifatiga koʻra oʻzgartirib taqteni
nomlashga qoʻllanadigan shaklini yoddan bilmaslik katta fojea emas. Eng muhimi,
lirik ohangni qalban his qilish. Bugun chizmalarni bittalab chizib
chiqmasalar-da, aruzda ohanglar yordamida betakror gʻazallar bitayotgan shoirlarimiz
juda koʻp. Maqsad ular yaratgan aruziy ohangdagi asarlarni toʻplash, kitob yoki
bayoz holida kitobxonlarga taqdim etish, bu bilan mumtoz sheʼriyat
davomchilarini qoʻllab-quvvatlashdir.
Kitob oʻz
vaqtida toʻplandi va adabiyotimiz tarixiga aylanib borayotgan aruzning mangu va
oʻlmas ohanglarini yuraklarimizda sadolantirdi. Shoyadki, bugungi kunda
filologiya yoʻnalishlarida tahsil olayotgan talabalar tomonidan “Zamonaviy
shoirlar ijodida aruz vazni” va shu kabi katta tadqiqotlarga tayanch boʻlib xizmat
qilsa.
Albatta, bir
kitobni tartib berish oson ish emas. Unga katta mehnat sarf etiladi. Biroq
devon tartib berishning sharqda maʼlum va qatʼiy bir qoidalari borki, buni har
qanday toʻplamda koʻzda tutmoq lozim boʻladi. Hajman katta boʻlmagan kitobga har
bir shoirdan beshtadan gʻazal kiritilgan ekan, mualliflar haqida yarim, bir,
hatto bir yarim betgacha maʼlumotlar keltirilishi toʻgʻri boʻlmaganini
taʼkidlab oʻtmoqchimiz. Bunday toʻplamga muallifning suratigina yetarli yoki
maʼlumot juda qisqa, ikki-uch qatordan ortmasligi kerak boʻladi.
Biz kitobni
nashr etishda mehnati singgan barchaga minnatdorlik bildirib qolamiz. Bu kabi
bayozlar har yili chop etilsa, maqsadga muvofiqlik va aruzda ijod qiluvchi
shoirlarni qoʻllab-quvvatlash boʻlar edi.
Bayoz mualliflarining
maʼlum qilishlaricha, “Gʻazal gʻizoli”ning taqdimoti yaqin kunlarda noanʼanaviy
tarzda – shoirlar, olimlar va hofizlar ishtirokida oʻtishi rejalashtirilayotgan
ekan. Bu yangilikni eshitgach, taqdimot joyi va kuni jamoatchilik orasida keng
eʼlon qilinishini kutmoqdamiz. Axir, shunday algʻov-dalgʻovli, yugurik zamonda
dafʼatan bir “nafis majlis”ga tushib qolsangiz va u yerda mumtoz soʻz sozga
ulanib tursa, bir kitob bayrami oʻtkazilsa, qanday yaxshi.
Maʼmura ZOHIDOVA,
Oʻzbekiston Yozuvchilar uyushmasi aʼzosi